U bevindt zich nu op: 314 Move's 1970 - 1976 1976

1976 zal een jaar worden volgens het principe "van dik hout". Dit jaar zelfs twee grootscheepse oefenigen in Noorwegen, de eerste in Bodø en de andere in het nog noordelijker gelegen Bardufoss. De oefening in Bodø die onder de naam "Atlas Express" bekend wordt zal niet minder dan 17.000 strijders uit 8 landen omvatten. De 314 vliegers die op de volledige beijzelde baan van Bodø landen worden ontvangen met een pilsje door een reeds aanwezige opvangploeg van het 53 Phantom squadron van de Amerikaanse basis Bitburg. Hun vliegtuigenkomen verlopig niet binnen omdat hun commanderende generaal de landingscondities veel te slecht vindt voor zijn kostbare vlietuigen. Als de Amerikanen enkele dagen later eindelijk landen heeft 314 al talloze sorties gevlogen van de "levensgevaarlijke" baan. Wij vangen de Amerikanen op met een glaasje jenever dat er door de daar heersende kou best ingaat. De eerste dagen verkennen we het doelgebied wat en bereiden ons zo goed mogelijk voor op de komende "oorlogsomstandigheden". Tijdens die eerste week hebben we ook een redacteur van het Eindhovens Dagblad en de hoofdredacteur van de Vliegende Hollander bij ons. Zij zullen weer vele pagina's vullen over de Noorse avonturen van de roodhuiden. De inzet is overigens weer maximaal, de vroege ploeg begint 's ochtends al om vier uur met voorbereiden en gaat vliegen zodra het een klein beetje licht wordt. Gevolg is natuurlijk wel dat deze vroegvliegers ook weer vroeg terug zijn. De laatvliegers van gisteren die pas om een uur of 10 op het squadron moeten zijn als aflossing liggen dan nog zoet te slapen. Tenminste dat willen ze, want vanaf het begin zijn de vroege jongens zo wreed om hun maten te wekken door ultralaag en uiterst hard over de barakken te bulderen. Dit natuurlijk onder het mom van een luchtverdedigingsoefenig voor Bodø terwijl en passant de aanval doorgezet kon worden tot de area van het Amerikaanse squadron. De ploegen wisselen gedurig zodat de maten telkens persoonlijk wraak konden nemen en de aanvallen werden dan ook ál driester. Het einde was natuurlijk toen de Noorse Basis Commandant in zijn kamer, één hoog, Nederlandse NF-5's onder zijn raamkozijn zag en hoorde vliegen. Hij vond het een "good show" maar of we het maar wat hoger wilden doen. De Noren vonden trouwens dat we wel meer "good shows" gaven want op de luchtsteun in het doelgebied viel niets aan te merken. We waren in zeer korte tijd na de luchtsteunaanvraag boven het doel en dit viel, ten goede, op in vergelijking met de Amerikanen die daar veel meer tijd voor nodig hadden. Als echte Brabanders misten de 314 mannen gedurende deze oefening trouwens wel wat, want de laatste drie dagen van het carnaval vielen samen met de eerste van de move en dat snijdt elk rechtgeaarde carnavalsvierder natuurlijk recht door het hart. De oplossing was een carnaval in Bodø te houden en de voorbereidingen waren niet gering: een carnavalsband was er al jaren (Geen drank, geen klank) en zij hadden zelfs geoefend. Daarbij werd er een prins benoemd met een raad van elf. Deze carnavaleske figuren hadden de immense taak om de koele diepgevroren Noren te ineresseren in activiteiten die normaal die je normaal alleen beneden de Moerdijk vindt. Je kunt begrijpen dat vele Noren zeer vreemd keken toen op zaterdagmiddag een volledig verklede carnavalsoptocht door de straten trok compleet met muziek. Zij hosten door het drukke SAS-hotel en lieten verbijstering, enkele glimlachjes maar voonamelijk onnozele onwetendheid achter zich. De volgende dag kon iedereen op de voorpagina van het plaatselijk dagblad lezen dat een club Hollanders van plan waren een carnavalsfeest te vieren en dat ze dat op die manier aan het volk bekend maakten. De Noren die het werkelijk grandioze feest bezochten vroegen zich de eerste tijd af in wat voor een idioterie ze nu verzeild waren maar vonden al spoedig de weg naar de tap waar ze voor de belachelijk lage prijs van één kroon een pilsje konden kopen. Dat betekende dat de prijzen in Bodø ongeveer 1500 % hoger zijn en dus waas de omzet nogal groot. Iedere bezoeker krijgt een prachtige carnavalsmedaille terwijl er ook weer speciale stickers zijn met de vermelding dat 314 de stad Bodø hartekijk groet. In de week die volgt op dit weekend komt de oefening goed op gang en we doen ernstige pogingen de vijand tot staan te brengen. Sommige vliegers zijn nog niet vaak in Noorwegen geweest en maken een sight-seeing tripje langs de verschillende levensgevaarlijke hoogspanningskabels die over sommige fjorden hangen. Tijdens de sporadische aanvallen op het eigen vliegveld worden weer nieuwe hoogte - en snelheidsrecords gebroken en er blijkt zelfs een ruit in de barak gebarsten te zijn. 's Avonds blijkt er vrijwel altijd iemand "jarig" te zijn en in zijn kamer wordt dit dan hartelijk gevierd. Aan het eind van de oefening wordt er een eindfeest gehouden samen met de Amerikanen waarbij weer uitgebreid gezongen wordt. Ondanks het veel kleinere aantal Hollanders is het volume zoals altijd het grootst. Later op de avond is er een uitgebreide rijsttafel als afwisseling op de Noorse visachtige maaltijden. De terugtocht naar Nederland levert eerst wat problemen op door links en rechts kapot gaande NF-5's maar een dag later komen ook de laatste pechvliegers in Eindhoven aan. De squadroncommandant vertelt dat we het weer uitstekend gedaan hebben en dat levert enkele dagen compensatieverlof op. Al tijdens "Atlas Express" waren er geruchten opgevangen over nog een oefening in Noorwegen en al snel werden die bevestigd. De teleurstelling was groot toen bleek dat dit vanaf Bardufoss zou gebeuren, een veld dat te vergelijken is met het Nederlandse De Peel. Een veld "in the middle of nowhere" in het barre noorden van Noorwegen. Het grootste gedeelte van de Noorse Luchtmacht was betrokken bij de zeer grote NATO-oefening "Teamwork" zodat de locale landmachtoefening "Barfrost-76" zonder luchtsteun zou moeten geschieden. Gelukkig bleek de Klu bereid 314 uit te lenen en dus gingen wij in Bardufoss helpen. De accommodatie was beperkt en daarom ging er zo weinig mogelijk personeel mee, maar voor het eerst gingen er wel koks mee om ons van gezond Nederlands voedsel te voorzien. Naast het uitstekende dagelijks maal werd iedere avond een film van de welzijnszorg vertoond zodat er vertier zat was, want uitgaansleven zoals in Bodø, was meer dan 100 km van ons verwijderd. Er werd ook een casino ingericht waar gokkers hun kronen konden inleveren. Vliegtechnisch bood Bardufoss ook zijn uitdagingen want aan een kant van de baan stond een vrij hoge heuvel waarover de landing gemaakt moest worden. Natuurlijk kon dat landen ook in de andere richting maar dan was er soms nogal wat tailwind zodat we gingen oefenen in die steile approach. De technische dienst werkt in een hangar die in deze heuvel is uitgehouwen zodat zij de landingen ook goed konden beoordelen terwijl het raam van de Ops officier nabij het landingspunt was. De eerste landingen waren erg ver op de baan en nogal hard maar later ging het aardig. Naast het landen konden we ons uitleven in het doelgebied dat ongeveer 10 minuten vliegen was zodat we erg veel tijd konden doorbrengen boven de diverse doelen hetwelk natuurlijk nuttig is. Naast deze "oorlog" met de landtroepen vochten we ook een "luchtoorlog" uit met het 334 squadron op Bodø. Tijdens onze verblijven op Bodø logeerden we meestal in hun squadrongebouw zodat we elkaar redelijk kennen. Dit resulteerde in enkele zeer geslaagde low-level attacks op Bodø met formaties F-5's. Natuurlijk lieten zij het daar niet bij zitten en ze overvielen ons ook enkele malen op Bardufoss terwijl de F-5's een luchtgevecht begonnen met elk vliegtuig dat waargenomen werd. Uiteindelijk werd er een officiële oorlogsverklaring uitgegeven nadat 334 Starfighters een Redskin hadden overvallen die met lage snelheid en de wielen uit aan een radar approach bezig was. In het weekend wordt er een busje ingezet om een dagje naar de dichtsbijzijnde stad, Tromsø, te gaan, terwijl anderen een poging doen wat verse vis te verschalken. Als het squadron weer terug wil kunnen ze niet eens op Eindhoven landen omdat daar de baan, voor de laatste keer zegt men, gerepareerd wordt. Twee maanden lang leren we de jongens van 316 hoe het er bij 314 aan toe gaat en leven voor het gemak onder de naam 630 (sexdirty) verder.

Zo sluipen we geruisloos 1976 uit om ons voor te bereiden op de oefening "Cold Winter" in Bodø en de "Arrow Express" oefening vanuit Karup. Dit alles zal echter in 1977 gebeuren, zoals in dat jaar ook Spätind weer bezocht zal worden én een deel van de mannen naar Coltishall in Engeland zal gaan voor een squadronrotatie met een Brits Jaguar Eskader. Ze lijken wel "Nuts", die mannen van 314 om zo vaak op pad te gaan maar ja áltijd achter de gebreide broek bij moeders thuis te zitten is ook niet alles. Zeker niet voor een Roodhuid!